Ze heeft tristesse in haar ogen. Zelfs een glimlach kan die niet verbergen. Noch haar schijnbaar zorgeloos bestaan. Vrolijk meedoen. Graag gezien. Veel om jaloers op te zijn. Zelf schat ze het anders in. En de tristesse blijft. Niemand weet waarom. Behalve zij. En niemand kan die weghalen. Behalve zij.

Een ring rond haar vinger. Geen idee rond welke, of wat de ring betekent. Daar let je niet op. En dan nog, zowat elke streek heeft eigen regels rond ringen en vingers. Moeilijk allemaal. Gekregen van een verloren liefde? Die ze intens liefhad? Haar lieveling? Misschien noemde hij haar mus. En zij hem scheet. Vier handen op één buik. Maar nu niet meer. Of ze het ooit nog kan. Houden van. En of ze het nog wil.

Groot verdriet. Toen het niet meer was. Nooit meer. Nooit weer. Dat hield ze zichzelf voor. Vrolijk blijven meedoen. Het raakte haar ogenschijnlijk niet. Veel gehad aan haar vrienden. Maar na een tijdje was het bij iedereen al wat uitgewist. Je kan er ook niet over bezig  blijven. Een verweerde liefde. Niemand noemt haar nog mus. En zij noemt nooit nog iemand scheet. Het leven gaat verder. Voor iedereen. Behalve voor haar.

Ze heeft tristesse in haar ogen. Zelfs een glimlach kan die niet verbergen. Noch haar schijnbaar zorgeloos bestaan. Of ze het ooit nog kan. Houden van. En of ze het nog wil. Ze vindt het misschien gewoon een mooie ring. Zonder meer. Haar lieveling.

Één ding is zeker. Wie nooit liefhad, leefde niet.