Verdomme, Vivian zal weer kwaad zijn. Die laatste biertjes waren er te veel aan. Gelukkig wilde Fred me naar huis brengen.

“Kalm aan op de drempels, zo stil mogelijk, Vivian mag niet wakker worden!”

De walm van te veel bier en sigaretten vult de auto. Fred rijdt behoedzaam de villawijk binnen. Alles draait. Eventjes ogen dicht. Maar het helpt niet. Moet hij net nu een plaat van Neerlands Hoop opleggen? De tol van de roem dan nog, om me nog wat te jennen. En hij praat maar door, over die geplande hervorming van de podiumkunsten. En de rol van Vivian. Hoe erg het wel is. Want zijn dochter, Renske, wil ook op toneel. Of dat nog zal kunnen. Uitholling van de Kunst en Cultuur. Met hoofdletter K en C, zo zei Fred het.
“Kan jij er niets aan doen, je bent toch getrouwd met de minister.”
De halfverteerde kroket, de borrelnootjes en de laatste cola, om alles te verdoezelen, spelen op. Gelukkig, we zijn er.

“Bedankt Fred, ik praat nog wel eens met Vivian over die hervorming.”
Het komt er lallend uit. Fred moest eens weten wie de broek aan heeft ten huize Oomen. Ik in elk geval niet. Vivian doet haar zin, ze blijft zelfs haar meisjesnaam gebruiken. Alsof ik niet besta, of niet belangrijk ben. En als er dan een feestje is, zoals vanavond van het werk, komt ze nooit mee. Maar voor een artikel in de boekjes is alles peis en vree. Zij voert het woord, en roept dan wel voor de foto. Schone schijn.

Gaandeweg de tel kwijt geraakt. Twee glazen wodka-orange als aperitief. Een paar wijntjes bij het eten. Cognacje bij de koffie. Daarna… Bier. Veel bier. Het is allemaal Viv’s schuld. De auto rijdt weg, de uitlaat hapert toch. Vinger voor de mond. SSSSCCHHHTTT! Naar de voordeur. Sleutel zoeken… Van de linkerjaszak, naar de rechterbroekzak. Nergens te vinden. Juist ja, in de auto laten liggen. Verdomme, Vivian zal weer kwaad zijn. Niet aanbellen, niet wakker maken, ongemerkt binnen sluipen. Naar het tuinhuis, daar ligt altijd wel iets van materiaal. Stom idee om grind te gebruiken. Viv’s idee. Het knispert onder de schoenzolen. Vinger voor de mond. SSSSCCHHHTTT! Alsof dat iets zal helpen. Sleutel nemen van het tuinhuis. Ligt altijd onder de bloempot met de sanseveria’s. Deur open. Het eerste het beste nemen. Een bijl. Ongebruikt. Want Viv vond dat toch iets te gevaarlijk.

Terug naar de voordeur. Proberen subtiel het raam naast de deur stuk te slaan. Stil. Ijdele hoop. Klingelklangel. Nu is ze zeker wakker. Whatever. Wat was het plan ook weer? Ik kan toch nooit door dit raam? Moet ik toch nog aanbellen…
“Vivian, ik ben het, sleutels vergeten.”

Een beweging achter de trap. Vivian komt tevoorschijn.

“Ik schrok me te pletter, Ferrie. Kon je niet gewoon bellen? Ik dacht dat er inbrekers waren!”
Ze huilt. Verontwaardigd? Boos? Bang? Neen. Ze stottert “Tijger is dood.” Ik neem haar in mijn armen, geef haar een zoen op haar voorhoofd, en probeer haar te troosten. Eventjes is alles weer zoals vroeger.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=kOoiqb69RsM]