Daar zat hij dan. Nog 1 jaar, 14 weken en 3 dagen te gaan. Tot zijn pensioen. Hij kan niet wachten. Albert. Of André. Of Achiel. Zo heten oudere mensen nu eenmaal. Ik kan er ook niets aan doen. Met bloeddoorlopen ogen achter zijn bureau. Moe. Van het leven. En van het afstompende werk.

Vroeger, toen was er tenminste nog métier mee gemoeid. Iedereen had een mapje. Met daarin kaartjes. De fiche uit elk boek halen. Een datumstempel erop. En in het gepersonaliseerde foldertje steken. De rode kaart van de kinderen afstempelen. Alles sorteren op datum. Elke dag heel precies kijken welke boeken te laat binnen zijn. Gele boetekaarten schrijven. Dat zou ze wel leren, de kleine ettertjes. O, wat had hij graag hun blik gezien toen ze moesten schooien bij hun moeder, voor 5 of 10 frank.

Brugpensioen. Hij zou niet liever willen. Maar sinds zijn vrouw Veronique zich in de betere kringen wil begeven, is zijn loon broodnodig. Nicky noemt ze zich nu. Ze stapt mee in elke follie. Horendol wordt hij ervan. Net een nieuwe auto gekocht. Misschien wat te groot, zei hij nog in de showroom. Neeneen. Die misstaat tenminste niet tussen de BMW’s,  Audi’s en Cayennes van haar vriendinnen.

Nu is er niet veel meer aan. Een kaartje inscannen. Streepjescodes voor een rode laserstraal houden. Alles computer. De kleine ettertjes zijn nog altijd kleine ettertjes. Dag meneer, heb je Facebook binnen? Kijken in de computer. Feestboek kan hij vinden. Feesboek niet. Zover is het gekomen. Albert. Of André. Of Achiel. De bibliothecaris van Facebook. Nog 1 jaar, 14 weken en 2 dagen te gaan.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=wxBiRf_nJ74]