Ooit was het leven simpel. Toen opstaan gewoon opstaan was. De eierenraap een evenement. En een nieuw spel voor de Atari 2600. Van games spraken we niet. Familiefeestje met neefjes en nichtjes. Nog meer suikergoed. Maar. Ik lust geen chocolade. Pasen was en is horror, iedereen vond het het ideale moment om mij te bekeren. Net als Sinterklaas. Zonder resultaat.

Ooit was het leven simpel. Toen vakantie gewoon vakantie was. Twee weken zalig niets doen. Geen vergaderingen, geen stress, geen van moetens. Buiten spelen zonder zorgen. Grote veldslagen naspelen. Voetbal. Eén twee drie karoe. Met lakens en dekens een tent bouwen in de tuin. Of op de Atari als het slecht weer was. We waren een bende avant la lettre. Zonder ooit iemand kwaad te doen. We verveelden ons nooit. Of toch niet dat ik me herinner. Ongetwijfeld zaten we ook uren gewoon te zitten. Met wat gaan we nu doens.

Ooit was het leven simpel. We deden uitstapjes naar de zee, naar Beauvoorde om pannenkoeken, of naar de Zwarteberg. In de Ami 8 van vader. Met een veel te kort sponsen broekje, want dat hoorde zo. De auto een paar uur in de zon. Billen verbranden bij het opnieuw in de auto stappen. En half in slaap weer thuis komen. We stapten niet, we liepen. En overal zagen we een avontuur. Een vijand die we moesten verslaan. Een spook dat we moesten verdrijven. Een queeste naar een schat die niemand zag.

Ooit was het leven simpel. Een geroosterde boterham als avondeten. Of een croque monsieur. Het was nodig na alle inspanningen. Nog even naar TV kijken. De film van Superman. Of iets van Gaston en Leo. En elke dag voor we in ons bed kropen nog een glaasje water. Een Zegentjebewoarie van vader op ons voorhoofd. Een laatste keer plassen. En dromen van het nieuwe avontuur dat ons opwachtte de volgende dag.