Een tijdje geleden, laat ons voor de leut eens eergisteren zeggen, mocht ik een assessement afleggen. Machtig. Kijken of ik wel geestelijk gezond ben en zo. En pas voor een job. Ik vrees er voor. Toffe testjes, dat wel. Zoals het PMS, excuus, CLB in den tijd. Duid aan wat het beste bij u past. Architect of modeontwerper. Geen van deze. De Nicky Vankets en de Rem Koolhaas in mij zijn nog niet bovengeborreld. Dank u wel. Alstublieft. Alstu moet je nu zeggen om hip te zijn. Alstu dus. Jaja, ik ben een hippe kikker. Hopelijk bevestigen de testen dit.

Eén van de vele ja/nee vragen: Blijft u kankeren over pietluttigheden? Boenk. Patat. Neen, bedankt. Niet meer. Toch al een maand of vijf ondertussen. Alles goed met mij, bedankt voor het medeleven trouwens. Goedgekeurd over de hele lijn. Voor de komende 3 maanden. Ik mag volgende week zelfs weer aan het werk. Maar voor dat antwoord was geen plaats. Nee dan maar.

Lichamelijk ben ik wel ok. Psychologisch? Dat zal nog moeten blijken uit het resultaat van 6 uur psychotechnische testen. Ik hoor het wel, binnen een paar weken. Al stel ik me serieus vragen bij de serieuze vragen… En hoe ze met mijn invullingen tot een juist beeld kunnen komen. Misschien beantwoord ik wel aan het profiel van een seriemoordenaar. Of een makelaar in koffie. Zeekapitein. Ventrilokwist. Slotenmaker. Laat het alstu geen duivenmelker zijn. Daar zullen ze waarschijnlijk niet veel mee kunnen aanvangen. Toch niet bij de job waar ik voor solliciteerde.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=DbGhC47NSmY]