Gohgoh, het is nogal wat. Vacature-procedureslagen. Volgens het assessementrapport van enkele weken geleden ben ik op pagina 4 voldoende empatisch, op pagina 6 te weinig. Vreemd, hoe snel de dingen in 2 pagina’s veranderen. Onderweg nog als ‘haar’ aangesproken. En een dt-fout. Maar we zullen het er maar mee moeten doen. En dat terwijl ik uitga van het motto we are your friends, you’ll never be alone again. Empathiek, niet?

Weinig sociaal voelend. Misschien geldt dat ook voor Herman Brood. Ik heb onlangs een tekening van hem ge-ebayed.
‘Ik heb een brood gekocht. Geen grof gesneden, maar een Herman.‘
Zeer flauw. Ik weet het. Maar ik kon het niet laten. Een zelfportret. Het lijkt misschien wel wat op mij. Met mijn chance is het hoogstwaarschijnlijk een kladje gefabriceerd door een Bulgaarse kasseienlegger. Laten we hem Pavel noemen. De illusie van een origineel maakt echter veel goed. 10 jaar Brood dood. Machtige kerel. Empathiek? Niet.

Ikzelf ben wel slachtoffer geworden van weinig empatisch gedrag. Iemand heeft me ontvriend op Facebook. Zonder me te verwittigen. Tss. Tss. Je vraagt je ondertussen misschien af hoe het afgelopen is met de hele vacature-procedureslag. Niet goed. Laat ik dit nog aan mijn hart komen? Neen. Daar ben ik niet empatisch genoeg voor 😉

Het is ook altijd wat. Nooit eens rustig naar tv kunnen kijken. Altijd geconfronteerd met een leven en een verleden dat je liever vergeet. En dingen die je niet begrijpt. Een avond in het leven van Dimitri.

Vijftien jaar geleden was hij nog vegetariër. Om een mogelijk vriendinnetje te imponeren. Maar hij had al snel door dat het niets voor hem was. Te weinig vlees en zo. Hij had zich laten verleiden. Door de tofuburgers, vegetarische vogelnestjes en linzenpaté. Klinkende namen. Vreemd toch, waarom die vegetariërs altijd vlees willen imiteren. Blijkbaar is het dan toch niet allemaal zo slecht. Hij keek met argusogen naar Piet, die alles mooi voor deed. ‘Niet meer voor mij’, zei hij, terwijl hij een gigantische frikadel spécial binnen lepelde.

Dimitri is niet het scherpste gereedschap in de koffer. Maar toch nog beter dan zijn tweelingbroer, Gregory. Samen opgegroeid. Altijd dezelfde kleren aan. Onafscheidelijk. Tot dan. Vijftien jaar geleden was Greg slager bij de Aldi. Leuk, een beenhouwer als broer hebben, vooral als je vegetariër bent. Jammer dat hij de job niet lang kon houden. Zijn fascinatie voor het kleingeld uit de kassa bezorgde hem een enkeltje cel.

En toch is hij altijd jaloers geweest op Gregory. Hij was de eerste op de wereld. En raakte door zijn dievenfratsen beroemd. Dimitri, als simpele schildersgast, kwam altijd op de tweede plaats. Niet berucht. Tenzij als broer van. Hij nam nog een Jupiler. En keek wat tv. House MD. Dimitri snapt er nooit veel van. Dus zal het wel goed zijn. Toch een mooie naam, Gregory. De oplettende. Beter dan Dimitri. Aardse godin. Nog een vrouwennaam ook. Het is toch altijd wat.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=nftY197p8Uw]

Daar zat hij dan. Nog 1 jaar, 14 weken en 3 dagen te gaan. Tot zijn pensioen. Hij kan niet wachten. Albert. Of André. Of Achiel. Zo heten oudere mensen nu eenmaal. Ik kan er ook niets aan doen. Met bloeddoorlopen ogen achter zijn bureau. Moe. Van het leven. En van het afstompende werk.

Vroeger, toen was er tenminste nog métier mee gemoeid. Iedereen had een mapje. Met daarin kaartjes. De fiche uit elk boek halen. Een datumstempel erop. En in het gepersonaliseerde foldertje steken. De rode kaart van de kinderen afstempelen. Alles sorteren op datum. Elke dag heel precies kijken welke boeken te laat binnen zijn. Gele boetekaarten schrijven. Dat zou ze wel leren, de kleine ettertjes. O, wat had hij graag hun blik gezien toen ze moesten schooien bij hun moeder, voor 5 of 10 frank.

Brugpensioen. Hij zou niet liever willen. Maar sinds zijn vrouw Veronique zich in de betere kringen wil begeven, is zijn loon broodnodig. Nicky noemt ze zich nu. Ze stapt mee in elke follie. Horendol wordt hij ervan. Net een nieuwe auto gekocht. Misschien wat te groot, zei hij nog in de showroom. Neeneen. Die misstaat tenminste niet tussen de BMW’s,  Audi’s en Cayennes van haar vriendinnen.

Nu is er niet veel meer aan. Een kaartje inscannen. Streepjescodes voor een rode laserstraal houden. Alles computer. De kleine ettertjes zijn nog altijd kleine ettertjes. Dag meneer, heb je Facebook binnen? Kijken in de computer. Feestboek kan hij vinden. Feesboek niet. Zover is het gekomen. Albert. Of André. Of Achiel. De bibliothecaris van Facebook. Nog 1 jaar, 14 weken en 2 dagen te gaan.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=wxBiRf_nJ74]