Martha. Net thuis van een maand Amerika. Bezoek aan haar zoon. Die daar werkt. En woont. Met zijn vrouw. Een Zweedse. Elkaar leren kennen in Kenia. Wat een spannend leven heeft hij toch. Niet zoals Martha. Na een maand Amerika is het weer gewoon boodschappen doen. Met haar gewone Volkswagen. In een gewoon dorp. Op een gewone dinsdagmiddag.

Een beetje treuzelen tussen de rekken. Hopen dat iemand opmerkt dat ze net een verre reis heeft gemaakt . Dan kan ze een praatje maken. Opzettelijk tegen de winkelkar van de meneer voor haar rijden. Met een vet Amerikaans accent ‘sorry’ zeggen. Het maakt weinig indruk. Net als haar I hartje NY t-shirt.

Vragen aan een rekkenvulster of ze ook Amerikaanse producten hebben. ‘Neen mevrouw, het is Afrikaweek’. Pindasoep. Of bakbananen. Een heel rek vol. Geen marshmallows, cranberryjuice, hamburgers of popcorn. Jammer. Alweer een conversatiekans verkeken. Was haar zoon nu maar in Kenia gebleven. Dan kon ze een episch avontuur over bakbananen en malaria opdissen.

Naar de kassa dan maar. Traag alles op de band zetten. Inladen. Betalen. ’64 euro en 33 eurocent mevrouw’. Ze ziet haar kans schoon. ‘Ik ben het niet meer gewoon, die euro’s, na een maand met dollars.’ Het hele verhaal. De kassierster veinst interesse. Aangenaam voor de slungel die ongeduldig in de rij wacht. Haar kar wat wegduwen. Met een vet Amerikaans accent ‘sorry’ zeggen. Het maakt indruk. En weg is ze.

Martha. Net thuis van een maand Amerika. Bezoek aan haar zoon. Wat een spannend leven heeft hij toch. Niet zoals Martha. Met haar gewone Volkswagen. In een gewoon dorp. Op een gewone dinsdagmiddag. Misschien toch maar eens bellen vanavond. Om herinneringen op te halen. En haar Amerikaans accent wat bij te schaven.

Paulette. Klein. Brilletje. Haar in een knotje. Zoals het hoort voor een 76 jarige. Eenzaam. En alleen. Nooit getrouwd. Geen kinderen. Tot voor enkele jaren was ze reisgids. Elke drie maand nam ze een groep op sleeptouw. Naar Polen. Polen? Polen. De Wieliczka zoutmijnen. Oświęcim. De kathedraal aan de Wawel. De Joodse buurt Kazimierz. Het geboortehuis van Paus Johannes Paulus de Tweede. En de Lakenhalle op de Rynek Główny. Want die hebben ze daar ook.

Veel vriendschap tijdens de reizen. En op de dia-avond nadien. Want toen hadden ze die nog. Dia’s. Geen powerpoints, beamers of laptops. Oldschool in een verduisterde schoolzaal kijken naar alle foto’s. Ze was de ster van de groep en van de avond. Alles tot in de puntjes voorbereid. Een drankje nadien. En mogelijkheid om de foto’s bij te bestellen. 15 frank per stuk. Nog een briefje ter bedanking na het opsturen. En dan stopte het.

Enkel Martine. Die bleef terugschrijven. Ook nooit getrouwd. Een zielsverwant. Zelfs vier keer mee geweest op reis. Tot ze plots op haar laatste reis Jean-Paul leerde kennen. Mooi huwelijksfeest. Maar daarna zag ze ze steeds minder. En Paulette bleef weer alleen achter. Een paar jaar later moest ze op pensioen. Vruchteloos de banden met oude reisgezellen proberen aan te halen. Nieuwe dia-avonden in haar living thuis. Zonder succes. Uit het oog, uit het hart.

Haar enige verzet? De enquêtebureaus hebben haar nummer gevonden. Synovate. En Dimarso. Wekelijks heeft ze prijs. Tussen 18u en 19u. Een gesprek van 30 minuten met Joyce. Of Katrijn. Of Jonas. Ze hoort nog eens iemand. Ook gisteren. Vruchteloos proberen het gesprek in een andere richting te sturen. Helemaal tevreden, tevreden, noch tevreden noch ontevreden, ontevreden of helemaal ontevreden. Dat is het enige. Proberen te zeggen dat ze overmorgen niet mogen bellen. Want dan is er een nieuwe dia-avond. Vruchteloos. Opnieuw. Lichte paniek. Paulette. Klein. Brilletje. Haar in een knotje. Zoals het hoort voor een 76 jarige. Eenzaam. En alleen.