Godverdomme, ze ziet er goed uit. En dat net terwijl je trui, perfect gekozen voor een wintertype, ruikt naar ziekenhuis. Geen idee hoe het komt. Vergeet flashbacks naar oude liefdes, overbodige ringen of lievelingen. Neen, teruggevoerd naar iets wat je liefst voor altijd vergeet. De geur van morfine, smof en tazoscin. En oude kamergenoten met gebreken. Geen idee waarover dit gaat? Prijs je gelukkig…

Daar zit je dan. Met een trui. Die ruikt. Naar ziekenhuis. Tegen de buurman wat onnozelheden uitkramen. In de hoop dat het hem niet opvalt. Nu, waarschijnlijk herkent hij de geur niet. Maar toch voel je je alsof je in het geniep een scheet liet, en kort nadien merkt dat het spreekwoord klopt. Blaffende honden bijten niet, maar wat met honden die niet blaffen. De geur verspreidt zich meer en meer. Ze zit ver genoeg, hopelijk merkt ze het niet. Negeren, zoveel mogelijk.

En het is hier warm! Nog een zweetwalm erbij. Zou ze iets door hebben? Waarschijnlijk niet. Ze ziet me toch niet staan. Of zitten. Misschien best. De meneer vooraan doet zijn best om het interessant te maken. Ijdele hoop. Eventjes ogen dicht. Terug naar een tijdje geleden. Fresubin. Plat water. Boterhammen zonder korstjes. Zeemanpyjama’s. Dokters die hun verhaaltje vertellen. Wensen dat je weg mag. Hopen op een leuke toekomst. Alles verdringen. Eventjes. Naar hoe het zou kunnen zijn. His and hers.

Plots wakkergeschud. Vergadering gedaan. Diep inademen. Checken of iemand het merkt. Misschien nog een drankje en een hapje straks. Je weet maar nooit hier. Dan kan de walm van goedkope cheeto’s en zoute koekjes de andere verbergen. Want die trui ruikt nog altijd. Naar ziekenhuis. Ze staat aan de andere kant van de kamer. Ver genoeg om niets in de gaten te hebben. En godverdomme, ze ziet er goed uit…

Ze heeft tristesse in haar ogen. Zelfs een glimlach kan die niet verbergen. Noch haar schijnbaar zorgeloos bestaan. Vrolijk meedoen. Graag gezien. Veel om jaloers op te zijn. Zelf schat ze het anders in. En de tristesse blijft. Niemand weet waarom. Behalve zij. En niemand kan die weghalen. Behalve zij.

Een ring rond haar vinger. Geen idee rond welke, of wat de ring betekent. Daar let je niet op. En dan nog, zowat elke streek heeft eigen regels rond ringen en vingers. Moeilijk allemaal. Gekregen van een verloren liefde? Die ze intens liefhad? Haar lieveling? Misschien noemde hij haar mus. En zij hem scheet. Vier handen op één buik. Maar nu niet meer. Of ze het ooit nog kan. Houden van. En of ze het nog wil.

Groot verdriet. Toen het niet meer was. Nooit meer. Nooit weer. Dat hield ze zichzelf voor. Vrolijk blijven meedoen. Het raakte haar ogenschijnlijk niet. Veel gehad aan haar vrienden. Maar na een tijdje was het bij iedereen al wat uitgewist. Je kan er ook niet over bezig  blijven. Een verweerde liefde. Niemand noemt haar nog mus. En zij noemt nooit nog iemand scheet. Het leven gaat verder. Voor iedereen. Behalve voor haar.

Ze heeft tristesse in haar ogen. Zelfs een glimlach kan die niet verbergen. Noch haar schijnbaar zorgeloos bestaan. Of ze het ooit nog kan. Houden van. En of ze het nog wil. Ze vindt het misschien gewoon een mooie ring. Zonder meer. Haar lieveling.

Één ding is zeker. Wie nooit liefhad, leefde niet.

Prachtig

Beroemd maar dood vroeg hij: en

wat bleef er van mij over?

Ik wees op een losse regel

een uit zijn verband gerukt citaat

meestal toegeschreven aan een ander.

 

Voetafdruk op een verlaten strand

vol lege, uitgewoonde schelpen.

 

Prachtig is de onsterfelijkheid

maar wat doen wij in de tussentijd?