Ik ben ontgoocheld. Alweer? Alweer. Je kijkt bedenkelijk. Weeral klinkt beter. Voor ons toch. Maar het is nog altijd fout. Het moet alweer zijn.

Ik ben een hippe kikker. De testen bevestigen dit. Maandagavond kon ik in avant première Humo lezen op een Ipad 2. 16 Gigabyte en Wifi en al. De goedkoopste versie. Hip zijn heeft zijn prijs. Maar het moet nu ook niet onnozel worden. Vijf pagina’s Lesley-Ann Poppe. Of Betty kwadraat. Geen slagersvrouw. Al heeft slager Hans uit Zonnebeke er nog altijd een oogje op. Tja. Is eerder iets voor P-magazine, zou je denken.

Dinsdag. Het Nieuwsblad. De P-coverfoto van Lesley-Ann Poppe is echt! Net als haar borsten trouwens. Zo stond het toch in Humo. Toch maar gekocht. Onder het mom van een “vergelijkend literatuuronderzoek”. Wat dat precies is, geen idee. Je moet het maar een uitleg kunnen geven. Maar toch.

Een gelijkaardig Lesley-Ann Poppe interview. Al waren de foto’s in P-magazine iets, euh, onthullender. En dan lees je verder. Vreemd, die foto van rijzende Australië-Belg Gotye komt me wel heel bekend voor. De papieren Humo erbij nemen. Net dezelfde. Vreemd, ik had precies al ergens iets over Philippe Gilbert gelezen. De papieren Humo erbij nemen. Bingo. Idem. Over Ronald Janssen niets te vinden in P-magazine. In tegenstelling tot Humo. Een beetje cynisch wel dat net die Lesley-Ann Poppe P-magazine, met artikel over de Dilbeekse slipjesdief trouwens, gebruikt werd om Ronald Janssen te beschermen tegen de flitsers. Maar wie ben ik om daar vragen bij te stellen…

Waarom ben je nu eigenlijk ontgoocheld, rufter? Simpel. Twee keer betaald. Voor dezelfde verhaaltjes. En foto’s. En dat in de week waarin De Papieren Man beslist om ermee te stoppen. Origineel. Goed. En gratis. Terwijl ik daar wel geld voor zou willen geven. Jammer.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=BVecENKIbKg]