Het was best wel een beetje zielig. Een eenzame jonge Japanees. In de Löwenbräukeller in München. München? Juist ja. Een uur of acht rijden op de dag van de verkiezingen. Pokkever. Leuk hoor, dat wel. Een super Tweede Wereldoorlog trip. Na München stonden nog Salzburg, Linz en Nürnberg op het programma. Matige hotels met overal hetzelfde ontbijt. Je kent dat wel, de eerste dag eet je je buikje vol, drie dagen later ben je alles wat op het buffet staat eigenlijk al een beetje beu. Weer halfwarme roereieren, verlepte worstjes en spek of boontjes in tomatensaus. Niets beter dan een gewone boterham met kaas of confituur.

Heb je dan niets van de lokale gastronomie ontdekt? Uhu. Jammer genoeg was mijn reisgenoot grote fan van de Sauerkraut. Net als die Duitsers zelf. Ik vroeg een pasta, zelfs daar hadden ze er in gedraaid. Leuk, de dag nadien. Twee rufters in een Skoda die maar half een of andere berg op raakte. Of de windjes te wijten waren aan het avondmaal van de vorige dag, of aan de driecilinder die mankte, geen idee. Maar overal waar we kwamen, kregen ze twee dagen nadien te maken met overstromingen. Onze broeikasgassen en de Sauerkraut hebben hun werk gedaan.

Maar je had het over een jonge Japanees? Yep. Helemaal alleen de bierkelder binnengestapt. Geen gezelschap. Hij ging alleen aan één van de lange tafels zitten. Blauwe regenjas. Rugzak. Camera in de aanslag. Veel stereotieper kon niet. Hij bestelde Sauerkraut met een Bayerische Wurst en een liter bier. Fluitjesbier noemen wij dat. Hoeveel je er ook drinkt, de dag nadien heb je geen kater noch koppijn. Maar echt lekker, neen. Dat nu ook weer niet. Elk voordeel hep zijn nadeel. Nog voor hij een slok had genomen, pakte hij zijn telefoon, nam een foto, en postte die op Twitter. Of Facebook. Of Instagram. Of whatever. Heel sociaal dus, toch wat media betreft. Even later, bij ontvangst van zijn maaltijd, hetzelfde scenario. Ik zag zijn vriendjes al vol jaloezie zijn berichten volgen. “Wat is onze Taro toch een avonturier! Kijk hoe hij zich amuseert! Goh, en kijk eens hoe goed hij tegen de drank kan! Jaja, onze Taro, een echte vent!”

Ze zien ondertussen niet hoe hij zich steendood verveelt, geen gesprek kan aanknopen met anderen, en moederziel alleen zijn Sauerkraut prakt. Blijkbaar toch een beetje verrast bij wat hij voorgeschoteld kreeg. De helft van zijn liter Löwenbräu blijft onaangeroerd. Schade. Geen idee hoe hij de dag nadien is opgestaan. Ruftend? Hoofdpijn? Weinig zin in nog maar eens een zelfde hotelmaaltijd? Het zou zomaar kunnen. Ook hij zal het wel ooit beseffen. Nergens beter dan thuis. Bij de mensen die je graag ziet. Waar je geen telefoon of sociale media nodig hebt om te communiceren, maar gewoon praat. Lacht. En deelt. Met elkaar.