Zijn moeder is zijn naam vergeten. Dirk. En nog iets. Hij praat nogal snel. En onduidelijk. Een probleem met een dochter die de politie heeft gebeld. Of een stiefdochter. Of zo. Hij was ook wel een beetje dronken. Je zou van minder de draad kwijt raken. Dirks stiefkinderen zijn geen fan van hem. Terwijl hij alles voor ze gedaan heeft. Ze hebben hem nu laten opnemen in het ziekenhuis. Want Dirk heeft geen zin meer in het leven.

Dirk zit niet op zijn plek in een normale kliniek. “Dit is geen psychiatrische instelling. En geen hotel”, zegt de dokter. “Kan je dat geloven? Die gaat me nog zeggen wat ik moet doen. Het is hier geen hotel, zegt ze. Geen hotel, zegt ze. Waar moet ik dan naartoe? Naar huis ga ik niet meer. Ik heb een hoofddokter nodig. Voor mijn hoofd.”

Dirk. Depressief. Kort broekje, T-shirtje en pantoffeltjes. Het is een kleine man. Beetje kalend. Grote snor. En een trieste blik in zijn ogen. De walm van sigaretten achtervolgt hem. Hij heeft een tatoeage op zijn arm. Een verweerde naam. Waarschijnlijk van zijn eerste vrouw. Een verweerde liefde. Geen geld om die eraf te halen. De pantoffelheld.

Vijf dagen. Daarna moest Dirk weg. Naar de echte psychiatrie. In Veurne. Revalideren. In zijn hoofd. Niet gemakkelijk. Zolang hij maar geen sigaret aansteekt in zijn kamer. Een brand is het laatste wat het ziekenhuis nodig heeft. Laat dat nu net Dirks bedoeling zijn. Voor wie hij liefheeft, wil hij heten. Dirk. En nog iets.