Staat u me toe. Staat u me toe dat ik deze “feesten” aan mij voorbij laat gaan. Staat u me toe dat ik de halloweenhorror van gisteren, met cuberdons, botercaramels, babelutten en rode zure matten niet actief vier? Staat u me toe dat ik niet zo happig ben om vandaag in geregelde slagorde de kerkhoven af te stappen? Niet dat ik de mensen die ik lief heb of had niet in gedachten houd. Maar daarvoor heb ik geen speciale dag nodig.

Elke dag is wel speciaal. Voor mij toch. De horror van enkele maanden geleden was horror genoeg voor de rest van mijn tijd. Een pompoentje van 4 jaar of, godbetert, een draakje van 6 jaar voor mijn deur zullen daar niet veel aan veranderen. Even mijn trui omhoog heffen. En ze spurten weg. Scar Tissue. Freddy Krueger.

Halloween genoeg, toen ik vorige week in de Aldi of all places een verpleegster tegen kwam. Flashback. Een oude bekende. Niet dat ze oud is. Maar ik had ze toch al een tijdje niet meer gezien. Gelukkig. Hoe het ging en zo. Goed. We trekken ons plan. Horror genoeg in een droom vannacht. Toen iemand plots besliste om oudejaarsavond op de middag te vieren. En ik er niet meer bij kon zijn. Badend. Zweet. Wakker. Flashback.

Staat u me toe. Staat u me toe dat ik niet meer kan genieten van Final Destination. Episode 1 tot 5 dan nog wel. Staat u me toe dat ik dingen belangrijker acht. Staat u me toe mijn eigen keuzes te maken. Staat u me toe mijn eigen weg te gaan. Staat u me toe gewoon te genieten van elke dag. Staat u me toe.