Ik zal je moeten ontgoochelen. Alweer? Alweer. Je kijkt bedenkelijk. Weeral klinkt beter. Voor ons toch. Maar het is fout. Het moet alweer zijn. Eerste ontgoocheling.

Ziekenhuisseries zijn machtig. De romantiek. De suspens. Het drama. Een kunstvorm op zich. Altijd leuk vertier. Al klinkt dat niet zo goed. ER. Of House. Doogie Howser. Waar is de tijd. De realiteit is anders. Geen House in de meeste klinieken. Het gemiddelde ziekenhuis is geen County General. En de Westhoek is Chicago niet. Misschien in de spoed. Maar daar ben ik nog niet veel binnen geweest. Tweede ontgoocheling.

De Belgische bierconsumptie is in 2010 opnieuw gedaald. Aan mij heeft het in elk geval niet gelegen vorig jaar. 2011 is een andere zaak. Ik moet nog wat schade inhalen. Ben er al mee bezig. Op jouw gezondheid, alstu. Maar toch. Niet goed. En met mijn zelfontworpen bieretiket scheer ik ook al geen hoge toppen. Nummer drie en vier.

Zouden we nog aan vijf raken? Ik dacht het wel. En aan zes, zeven en acht ook. De vlaggetjes die in mijn straat hangen. Precies het verjaardagsfeestje van een peuter. De rommelmarkt zondag voor de deur. Ik voorspel nu al dat één of andere flurk het servies van zijn mémé zal laten vallen bij het uitladen. Om 6 uur. Net zoals de vorige vijf edities. Behalve twee jaar geleden. Toen regende het. En was het de braadpan van Tante Germaine. Yves Leterme. No comment. De eindeloze heruitzendingen op TV. Van House. Niet van Doogie Howser. Acht.

Het is me het dagje wel. Alweer? Alweer. Je kijkt nog altijd bedenkelijk. Weeral klinkt beter. Voor ons toch. Maar het is fout. Het moet alweer zijn.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=NQwsiIlIfH8]