Er heerst een kleine revolutie in mijn hoofd. Neenee, geen Napoleon Bonaparte, Guy Fawkes, Ché Guevarra of Illuminati. Spaar me daarvan. Een heel ander soort revolutie. Vorige week mocht ik voor het laatst op controle. Want ja, zo lang is het ondertussen al geleden. Vijf jaar. Het deed me meer dan ik dacht. De laatste keer in de CT. De laatste keer wachten op die ongemakkelijke gele stoeltjes. De laatste keer ongedurig heen en weer schuifelen en me opjagen in het te lange wachten. De laatste keer een infuus met contrastvloeistof. De laatste keer…

De oncoloog begon zijn betoog heel plechtstatig. “Ik heb slecht nieuws voor u. Onze wegen zullen scheiden vanaf vandaag.” Ik moet toegeven, na de eerste zin stokte mijn hartslag. En mijn adem. En zowat elk spiertje in mijn lijf. Het was maar een kwinkslag. Een flauwe, akkoord. Ongepast, dat ook. Maar even later is alles wel vergeten. Het is goed. Niets meer te zien. Dat hij me bijna niet meer herkende. Tja, een kilo of 10 af doet wel wonderen. En een nieuwe coupe ook. Een uitstekend rapport dus, doe zo verder, en tot nooit meer. Of toch niet in deze omstandigheden.

In de gang schoot ik even vol. Vanalles schoot door mijn hoofd. Zou ik nog even naar “mijn” kamer gaan? 241? Door die ziekenhuisgang met de vogeltjes? Neen. Liever niet. Weg. Zo snel mogelijk. Net als toen. Genoeg tijd hier verspeeld. Genoeg rondgedwaald. Genoeg… Weg. Vooruit. Auto in en naar huis. Blijkbaar is de parkeerprijs wel gestegen. Toch iets waar je donder op kan zeggen: het leven wordt altijd duurder. Sommigen noemen dat evolutie.

Pas toen begon ik te beseffen dat ik vrij was. En hoewel de angst nog altijd achter een klein hoekje loert, probeer ik. Zo goed ik kan. Neen, geen controles meer. Joepie. Denk ik, want ook de zekerheid en de geruststelling om de zoveel maanden zijn weg. Het is dus wel aanpassen. Elke kramp, elk pijntje doet alarmbellen afgaan. Maar toch kom ik er wel. Stapje bij beetje. Soms een goede dag, soms een slechte. Die dag ben ik begonnen aan de rest van mijn leven. Sommigen noemen dat een beetje onnozel. Ik noem dat een revolutie…