Hoe ik zelf naar controles toeleef, heb ik al uitvoerig beschreven. Maar hoe zien anderen mij dan? Ik trok mijn stoutste schoenen aan, en vroeg het aan de vrouw die het dichtst bij mij staat… Ine.

Binnen 3 weken moet je terug op controle.  Bijna 4 jaar geleden kreeg je af te rekenen met een tumor. We waren nog niet in elkaars leven. Dat stuk heb je alleen moeten doorzwemmen. En dat heb je zo dapper gedaan. Je kon je laten gaan, maar je hebt de moed erin gehouden.

Doorheen je glimlach zie ik je zorgen, je angsten, je bezorgdheid,…. Slapen gaat moeilijk. Hele nachten vecht je in je dromen. Lig je te roepen, te roepen achter mij. Dat ik je niet alleen mag laten, je niet mag verlaten. Het enige wat ik kan doen is je antwoorden.  Dat ik je niet in de steek laat, dat ik er voor jou zal zijn, iets wat velen niet deden. Je antwoorden dat ik je begrijp, nog iets wat velen niet deden, je begrijpen, begrip opbrengen voor je situatie. Maar het dringt niet tot je door. Ik streel je rug, geef er kusjes op. Even stopt het roepen, tot het een half uurtje later opnieuw begint. Ik heb pijn, pijn dat ik zo weinig voor je kan doen. Je houdt je zo sterk en tovert elke dag weer een glimlach op je snoet, terwijl ik de tranen in je ogen zie. De juiste woorden bestaan niet. Het enige wat ik kan, is er voor je zijn. En ook al betekent dit zo veel voor jou, toch is er een groot deel dat je alleen moet doen. Ik kan je enkel zeggen dat ik in je hart mee ben met jou, dat je er in je hart niet alleen voor staat. Ik blijf bij jou of de nachtmerrie nu opnieuw begint of niet. Ik wil bij jou zijn, ik wil samen met jou genieten van kleine dingen. Ik wil samen met jou verder, ook al is de toekomst onzeker.

Ik  heb schrik om jou te verliezen, om jou te moeten afgeven, om jou door de hel te moeten zien gaan en er van aan de zijlijn op toekijken. Ik wil jou niet kwijt, want elke dag met jou is een geschenk. Je bent zo een heerlijke, fantastische, warme, zachte en ook wel stoere man. Mijn man. En ook al is ons leven soms zwaar en hebben we elk onze nachtmerrie, het is niks zonder jou!

Stilletjes aan kruipt de dag van de controle dichterbij. Plannen worden uitgesteld, ook al praat ik er met jou over. Ik wil met jou over de toekomst praten. We mogen de ziekte niet alles laten afnemen van ons. Ook al zijn er zoveel nachtmerries, er zijn nog zoveel dromen. Onze dromen, samen, jij en ik, en twee steeds hongerige en lieve kindjes.

Kindjes waarvan jij niet de biologische vader bent. Maar wat ben jij een fantastische papa! Ik had nooit gedroomd om zo een schat te vinden, iemand die zo een fantastische vader is voor mijn kinderen. Iemand die ook hun pijn en verdriet begrijpt en er, net zoals voor mij, altijd voor hen is.

Er gaat van alles door je hoofd en hoe dichter de dag van de controle komt, hoe erger het wordt.

De dag voor de controle zetten we een fles champagne in de koelkast, om morgen het goede nieuws te vieren.

De grote dag breekt aan. Samen vertrekken we naar het ziekenhuis. Voor mij de eerste keer aan jouw zijde. Wat ben ik blij dat ik bij jou ben. Na het inschrijven in het ziekenhuis wachten we tot je naar de scanner mag. Ik fluister in je oor dat het straks voorbij is. Het is nu niet meer lang.

9 uur, tijd voor de scan, maar niemand komt je halen. Elke minuut dat we langer moeten wachten is er eentje te veel. We kijken zo uit tot het voorbij is. We willen dat het vooruit gaat. We willen naar huis en de fles champagne aanvallen. 10 minuten later dan gepland komen ze je halen. Die 10 minuten leken een eeuwigheid. Je verdwijnt in de kleedkamer en ik hoop dat je voelt dat ik bij jou ben. Het is lastig om je dit stuk alleen te laten doen. Ik wil bij jou zijn, je hoofdje strelen, je gerust stellen, je een kus geven. Maar het enige wat ik kan doen is wachten.

20 minuten later loop je nog wat bleekjes terug naar mij. Vlug naar de dokter want we zijn al te laat. Eventjes wachten en… je naam wordt afgeroepen door de dokter.

De dokter ontvangt je met een grote glimlach. Een leuke vent die met de nodige humor de zware situatie weet te verlichten. En dan…. nadat de dokter de scan bekijkt  komt het bevrijdende antwoord. Alles in orde! We kunnen het niet geloven, het dringt niet door. De angst voor de angst van het slechte antwoord, trekt niet onmiddellijk weg. Gelukkig blijft de dokter op zijn verlichtende manier verder praten.

Pas ’s avonds dringt het tot ons door! Heerlijk, je bent oké! Eindelijk ga je terug goed kunnen slapen. Ik verheug me er al op. Na drie weken te weinig slapen!

Ik nestel me in jouw armen, leg mijn hoofd op je schouder en we vallen samen in slaap. Kort erna word ik wakker. Je bent me aan het roepen. Ik snap er niets van, de pijn om je jouw nachtmerries te horen bestrijden is onmiddellijk terug. Je roept me nog eens. Ik antwoord. Doodleuk vraag je of ik mee Twister ga spelen. Op mijn mond verschijnt een grote glimlach en ik antwoord: ”Neen, geen Twister. Laten we met Lego een heel groot kasteel bouwen, ons kasteel, voor ons alleen”.