Er is een zebra geboren in Bellewaerde. Ze heet Itzae. Maar ik noem ze Marie-Jeanne. Omdat dat beter klinkt. En ook omdat niemand weet hoe je Itzae moet uitspreken. Een beetje moeilijk dus. Dat probleem heb je niet met Marie-Jeanne. Een oerdegelijke naam. Zelfs voor een zebra. Ware het een mannelijk exemplaar, ik noemde hem Jean-Marie. Maar het is een vrouwtje. Niet erg.

Nieuw leven. Veel te ontdekken. De eerste keer naar buiten. Op het mulle zand. Vertederde bezoekers. Oooh’s en aaaah’s. Een paardje in zijn pyjama. Eten zoeken. Al leggen de verzorgers dat wel klaar. Dingen die ze lust. Dingen die ze niet lust. Maar eten zal ze. En ooit, ooit als ze groot is, zal ze naar een ander park verhuizen. Weg van hier. Omdat dat blijkbaar zo hoort.

Veel zal Marie-Jeanne nooit beseffen of beleven.  Een onstuimige blik in de ogen die de tijd doet stilstaan. Een nooit gehoorde ik ook van jou. Een daverend gemis als de ander er niet is. Een onschuldige veeg over de rug. Een happy ever after. Dromen van een alternatief. Weg van hier. Weg van nu. Met twee. Neeneen. Niet voor Marie-Jeanne. Het is en blijft een zebra natuurlijk.

Er is een zebra geboren in Bellewaerde. Ze heet Itzae. Het betekent ‘geschenk van God’ in het Maya. Maar ik noem ze Marie-Jeanne. Wat dan weer ‘schone die Hij genadig is’ zou moeten zijn. Omdat dat beter klinkt. Voor mij toch. Soms zou ik graag een zebra zijn. Maakt me niet uit hoe je me dan wil noemen. Zolang het maar geen Itzae is.