Binnen een paar dagen komt er weer een controle aan. De laatste driemaandelijkse. Als alles goed is, moet ik slechts om de zes maand naar het ziekenhuis. Als alles goed is. En het is weer precies zoals alle vorige keren. Ik slaap slecht. Droom te vaak over ziekenhuizen en foute kamergenoten. Let plots meer op de vreemde robbels en kleine pijntjes in mijn buik. Zou er toch iets aan de hand zijn? Is die steek normaal? Moet ik nu vaker naar het toilet dan anders? Geen idee. Het blijft altijd spannend.

Ik weet nochtans perfect wat er me te wachten staat. Eerst een gastroscopie. Is wel leuk, ze slaan je knock-out met een of ander middeltje waardoor je er niets van voelt. Toen ik de vorige keer behoorlijk onder de indruk en onder invloed vroeg of je die verdoving ook vrij bij de apotheek kon kopen, lachte de verpleegster even. Daarna naar de CT-scanner. Die heb ik ondertussen al zo vaak van binnen gezien, weinig verrassingen meer. Om tot slot af te sluiten bij de oncoloog. Een leuke kerel. Tot nu toe had hij altijd goed nieuws. Hopelijk nu ook weer. Het blijft altijd spannend.

En ondertussen komt het hele verhaal van twee jaar geleden terug. Hoe ik me voelde. Wat er allemaal gebeurde. Hoe weinig van wat ik mezelf toen voornam ik effectief heb gedaan. Geen nieuw huis. Geen nieuwe vriendin. Alles is zowat bij het oude gebleven. En hoe snel iedereen vergeet. Want het is tenslotte al twee jaar geleden. Een eeuwigheid. Behalve voor mij. “Alles goed?” “Ja”, zeg ik dan, bespaart me een hoop uitleg. En daarbij, hebben ze er zaken mee dat ik soms bang ben, verdrietig, boos, de vreselijkste nachtmerries heb, slapeloze nachten, pijn,… Neen. Iedereen verwacht dat alles weer is als vroeger. Ze moesten eens weten. Het blijft altijd spannend.

Het valt me op hoe weinig plannen ik maak voor de dagen en weken na het onderzoek. En hoe veel het weekend ervoor. Nog eens genieten. Want je weet maar nooit. Een overdruk programma dus de komende dagen. Een barbecue, een feestje, een café-avondje, het moet allemaal kunnen. En alle werkafspraken vanaf woensdag staan met een dikke “we zien wel” in de agenda. Afwachten dus. Maar dat ben ik ondertussen al gewoon. Binnen een paar dagen komt er weer een controle aan. De laatste driemaandelijkse. Als alles goed is, moet ik slechts om de zes maand naar het ziekenhuis. Als alles goed is. Het blijft altijd spannend. Al heb ik liever andere vormen van spanning in mijn leven…