Ik was negen. En ging naar Lortje. In de Boeschepestraat. Ooit kocht iemand daar een eerste druk van een Jommeke strip. Voor 50 franken. Die hij fluks doorverkocht voor een veelvoud. De sloeber. Maar ik dwaal af. Een kind in een spekkenwinkel. Ik moest er even aan denken vorige vrijdag. Bij de opening van de tijdelijke tentoonstelling in het Hopmuseum. Trappist.  Jef van den Steen leidde het hele zaakje in. En dan op ontdekking. Schoon gedaan. Je raadt het al. Het hoogtepunt… alle trappisten te proeven. Alle 9. Zelfs die Oostenrijkse waar ik de naam niet meer van weet. Wat een avond…

Ik was vijftien. En ging voor het eerst uit, op café. De Esperance. Op de markt in Poperinge. Drie pinten, en we hadden genoeg. Toen kostte een Jup nog 35 franken. Het briefje van 100 van moeder volstond bijna voor een mega avond. Ik moest er even aan denken, zaterdag. Want het was ook het Weekend van het Volkscafé. In de Westhoek en Frans Vlaanderen. Marino Punk, toogschieten in plaats van boogschieten, Edely, Sint Bernardus Tripel, bollen door den uil, toneel, karaoke. En de uitreiking van de Gouden Sanseveria. Die Verdammte Spielerei, neeneen, niet Spiegelei, kwam aan, deed zijn ding, zong over Ramona, en zorgde en passant voor een koppel rode kaken. Nog nooit meegemaakt. Machtig.

Ik was twintig. En had nog nooit van straattheater gehoord. Tot ze in Poperinge een klein festival organiseerden. De Cyrusfeesten. Leuk, zo in het zonnetje. Ik moest er even aan denken, zondag. Want het was De Gevleugelde Stad in Ieper. Onder een schitterende zonnehemel. Het was warm, dorstig, en overdruk. Maar ook schoon, toch de dingen waar we bij raakten. Veel bekend volk gezien. Nog meer onbekend volk eigenlijk. Leutig. En zo raakte het zondagavond. Vermoeid. Voldaan. Slapen. Want morgen weer werkendag.

Ik ben vierendertig. En beleefde een van de schoonste Westhoekweekends van de laatste jaren. Want de Westhoek, dat is altijd pure verwondering…

Ooit was het leven simpel. Toen opstaan gewoon opstaan was. De eierenraap een evenement. En een nieuw spel voor de Atari 2600. Van games spraken we niet. Familiefeestje met neefjes en nichtjes. Nog meer suikergoed. Maar. Ik lust geen chocolade. Pasen was en is horror, iedereen vond het het ideale moment om mij te bekeren. Net als Sinterklaas. Zonder resultaat.

Ooit was het leven simpel. Toen vakantie gewoon vakantie was. Twee weken zalig niets doen. Geen vergaderingen, geen stress, geen van moetens. Buiten spelen zonder zorgen. Grote veldslagen naspelen. Voetbal. Eén twee drie karoe. Met lakens en dekens een tent bouwen in de tuin. Of op de Atari als het slecht weer was. We waren een bende avant la lettre. Zonder ooit iemand kwaad te doen. We verveelden ons nooit. Of toch niet dat ik me herinner. Ongetwijfeld zaten we ook uren gewoon te zitten. Met wat gaan we nu doens.

Ooit was het leven simpel. We deden uitstapjes naar de zee, naar Beauvoorde om pannenkoeken, of naar de Zwarteberg. In de Ami 8 van vader. Met een veel te kort sponsen broekje, want dat hoorde zo. De auto een paar uur in de zon. Billen verbranden bij het opnieuw in de auto stappen. En half in slaap weer thuis komen. We stapten niet, we liepen. En overal zagen we een avontuur. Een vijand die we moesten verslaan. Een spook dat we moesten verdrijven. Een queeste naar een schat die niemand zag.

Ooit was het leven simpel. Een geroosterde boterham als avondeten. Of een croque monsieur. Het was nodig na alle inspanningen. Nog even naar TV kijken. De film van Superman. Of iets van Gaston en Leo. En elke dag voor we in ons bed kropen nog een glaasje water. Een Zegentjebewoarie van vader op ons voorhoofd. Een laatste keer plassen. En dromen van het nieuwe avontuur dat ons opwachtte de volgende dag.