9 februari 1992. Op zondagnamiddag ga ik als dertienjarige fluks naar de lokale snookertent. De Hommelzak. Samen met de hele familie. Nooit een talent geweest. Maar je moet ergens beginnen. Mijn maximumbreak ooit staat op 27. Toen was ik al student. In Gent. Na talloze oefensessies was dat het resultaat. 27. Rood-zwart-rood-zwart-rood-blauw-rood-bruin. Met veel geluk.

9 februari 1992. Een cola met een rietje. Echt cool stond het niet, maar een cola was een cola. Als dertienjarige ben je gauw content. En van imago had ik toen nog nooit gehoord. Een uurtje snookerplezier. Kostte toen honderdtachtig franken. Blij met een punt. En de tweede cola. Die kon je bestellen met de telefoon die bij iedere tafel hing. Leutig.

9 februari 1992. Aan de toog hangen enkele jongeren. Hangjongeren. MTV staat volle bak. De pinten vloeien gestaag. Tot plots Mr. Big door de kleine tvspeakers schalt. Niet die van Sex and the City. Maar de groep. To Be With You. Ruige rockers, of zo zagen ze er toch uit. Ongetwijfeld watjes van het ergste allooi. Zo van die gasten waar Beavis and Butthead een gevecht met een grasspriet mee zouden organiseren. En de grasspriet wint.

9 februari 1992. Ik wist het wel zeker. Als ik ooit trouw, zal To Be With You de openingsdans zijn. Echt cool stond het niet, maar ruige rockers waren ruige rockers. En van imago had ik toen nog nooit gehoord. Gelukkig is mijn muzikale smaak ondertussen danig geëvolueerd. Van dat trouwen is nog niets in huis gekomen. Nooit iets meer gehoord van Mr. Big. Maar blijkbaar hebben ze in totaal 7 albums uitgebracht. Faut le faire, op de rug van één hit.