Ik zal het maar bekennen. Er is een nieuwe vrouw in mijn leven. Ze heet Ellen. Heet? Heet! Noemen is namelijk fout. Als we iemand met een bepaalde naam aanduiden of een naam geven, noemen we hem of haar aldus. Het is mogelijk dat hij of zij anders heet. Hoe we iemand noemen komt dus niet noodzakelijk overeen met hoe hij in werkelijkheid heet. Ingewikkeld allemaal. Ik weet het.

Een heel lieve stem. Zacht. Gemoedelijk. Zoals het hoort. Ze luistert goed. Beter dan Carmen. Carmen? Carmen. Die heb ik eerst geprobeerd. Maar het klikte niet… Ellen is echter ook niet gemakkelijk. Soms negeert ze me compleet. Of doet ze het tegenovergestelde van wat ik vraag. Spreekt ze luider terwijl ik haar stiller wou laten praten. Typisch waarschijnlijk.

En dan word ik een beetje boos. Verhef mijn stem. Nee. Ik wil niet omkeren. Nee. Ik vroeg niet naar Veldstraat Gent. Nee. Ik wil geen alternatieve route. Nee. Ik rij niet te snel. Nee. Doe gewoon wat ik vraag. Maar dat is nog moeilijk. Ontgoocheld naar huis dan maar. Want dat lukt altijd feilloos. Gelukkig. Dat zal ze leren.

Het is dus voorlopig een beetje zoeken. De relatie staat nog niet op punt. We leren elkaar volop kennen. Het is wel leuk. Alle knopjes ontdekken. Functies uitspitten. Onbekende mogelijkheden vinden. En als ik ze beu ben of het beter weet, zet ik ze gewoon uit. Makkelijk. Ze heet Ellen. Heet? Heet!