Je zal het wel al door hebben. Ik lees de boekjes. Humo toch. Ik moet me dus al na 3 zinnen verbeteren. Ik lees een boekje. Wekelijks. En ik laat me elke keer weer vangen. Je meent het? Jij? Ja. Ik.

Het interessantste artikel staat altijd verborgen. In de voorgeborchten van de tv-pagina’s. Waar heb je het in godsnaam over? Is dit een raadselblog geworden? Of godbetert een geocache? Neen. Nog niet, al breng je me op ideeën. Zeg nu zelf. Een artikel als “Waren de Egyptenaren strandjanetten?” of “De musical bloeit als nederwiet in een tomatenserre.”, dat lees je toch direct? Tot je de naam eronder ziet staan. Hugo Matthysen. En je beseft dat je in de maling bent genomen. Machtig.

Ik vraag me af of de gemiddelde moeder met hetzelfde probleem zit. Of ze tijd heeft voor Humo. Waarom? Elke dag rij ik met de auto naar het werk. Ecologische voetafdruk en zo. En elke dag passeer ik bij een dorpsschool. Zone 30. En ik vertraag. Laat de kindjes oversteken. Heb geduld. Flink van mij. Maar niet iedereen volgt mijn lichtend voorbeeld.

Elke dag komen er moeders op mij af. Je herkent ze aan de geriefelijke auto’s en het nageslacht op de achterbank. Vlugvlug. Naar school in de grote stad. Zone 30? Niet belangrijk. Hun kinderen gaan niet naar die school. En de vriendjes ook niet. Het is dus niet erg om daar te vlammen. Zouden ze het in de buurt van “hun” school ook zo doen? Ik betwijfel het. Pot & ketel. Suds & soda. Machtig.