Peter Gombeir – Kamer 241

Happy people have no stories

Peter Gombeir – Kamer 241 - Happy people have no stories

Monthly Archives: juni 2011

Kevin idoolt

Zondag rustdag. Niet hier. Het was al vroeg dag, bedankt voor de stilte, lieve rommelmarkters. Veel rommel. Eigenlijk alleen maar rommel. De markt had zijn naam niet gestolen. En dit was nog maar de voorbode van een hele dag braderij. Gegijzeld in mijn eigen huis. Leutig.

Ze hadden er wel over nagedacht. Iets met circus als centraal thema. We vragen enkele straatacts. En een olifant. Zoiets als in Antwerpen een paar jaar geleden.  Alle winkelstraten heb ik bezocht. Op zoek naar Kevin. Want zo heten olifanten nu eenmaal. Idolen ook trouwens. Ik kan er niets aan doen. Hij was blijkbaar al een paar dagen op tocht. Vernieling alom in de binnenstad. Na de brievenbus van onze buurman vorige week, moest vrijdag ook de belettering aan de muur van het cultureel centrum eraan geloven. Al is het goed mogelijk dat enkele vandaaltjes dit op hun geweten hebben.

Het heeft een tijd geduurd voor ik hem vond. Ik dacht terug aan de imposante constructie die Antwerpen onveilig maakte. Mooi gedaan. Maar Poperinge is Antwerpen niet. Een echte olifant. Een klein exemplaar. Met enkele vandaaltjes op zijn rug. 50 cent voor een ritje. Zo kunnen ze de schade vergoeden. Onze Kevin. Gegijzeld in een kooi van nadars. Leutig.

I’d be all I can be

Ik zal je moeten ontgoochelen. Alweer? Alweer. Je kijkt bedenkelijk. Weeral klinkt beter. Voor ons toch. Maar het is fout. Het moet alweer zijn. Eerste ontgoocheling.

Ziekenhuisseries zijn machtig. De romantiek. De suspens. Het drama. Een kunstvorm op zich. Altijd leuk vertier. Al klinkt dat niet zo goed. ER. Of House. Doogie Howser. Waar is de tijd. De realiteit is anders. Geen House in de meeste klinieken. Het gemiddelde ziekenhuis is geen County General. En de Westhoek is Chicago niet. Misschien in de spoed. Maar daar ben ik nog niet veel binnen geweest. Tweede ontgoocheling.

De Belgische bierconsumptie is in 2010 opnieuw gedaald. Aan mij heeft het in elk geval niet gelegen vorig jaar. 2011 is een andere zaak. Ik moet nog wat schade inhalen. Ben er al mee bezig. Op jouw gezondheid, alstu. Maar toch. Niet goed. En met mijn zelfontworpen bieretiket scheer ik ook al geen hoge toppen. Nummer drie en vier.

Zouden we nog aan vijf raken? Ik dacht het wel. En aan zes, zeven en acht ook. De vlaggetjes die in mijn straat hangen. Precies het verjaardagsfeestje van een peuter. De rommelmarkt zondag voor de deur. Ik voorspel nu al dat één of andere flurk het servies van zijn mémé zal laten vallen bij het uitladen. Om 6 uur. Net zoals de vorige vijf edities. Behalve twee jaar geleden. Toen regende het. En was het de braadpan van Tante Germaine. Yves Leterme. No comment. De eindeloze heruitzendingen op TV. Van House. Niet van Doogie Howser. Acht.

Het is me het dagje wel. Alweer? Alweer. Je kijkt nog altijd bedenkelijk. Weeral klinkt beter. Voor ons toch. Maar het is fout. Het moet alweer zijn.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=NQwsiIlIfH8]

Friday

Het is toch vreemd. Die slappe films die ze nog altijd maken. En denken dat ze goed zijn. Gisteren zag ik Goal. Stom van mij, ik weet het. Ik hou niet eens van voetbal. Stom van mij, ik weet het. Je herkent ze direct. Domme cameo’s van voetballers. Flinterdun verhaaltje. Emo ten top. En van zodra je een flamencogitaartje hoort spelen, weet je al hoe laat het is. Zaptijd. Behalve in de film. De troosteloze riedel is de voorbode van een liefdesscène. In bedekte termen natuurlijk. Want het blijft een voetbalfilm.

En ik had er nochtans zin in. Na de voorstelling van het vernieuwde Wandelnetwerk in Heuvelland. Mooie uitbreiding trouwens, een aanrader. Receptie op zijn Frans. Maar dat word je wel gewoon. Even kort inwandelen, had de meneer gezegd. In het Frans. Maar dat word je wel gewoon. De afstanden in Frankrijk kun je blijkbaar niet vergelijken met die hier. Kort is voor mij 200 meter. In Godewaersvelde is dat 2 kilometer. Maar dat word je wel gewoon. Wel veel gelachen onderweg. De receptie was welgekomen. Ik was bekaf. Een goed filmpje ging er wel in kunnen.

Tijdens mijn karig avondmaal, de Franse hapjes tierden immers welig, luisterde ik naar het nieuws. Het is fantastisch hoe de politiemensen hun eigen taaltje hebben. Je begrijpt er niets van. Het is nog niet zo erg als de Amerikanen. Die praten in cijfers. Zoals ze bij de Chinees iets bestellen. Ten-Four zeggen ze dan. Boodschap ontvangen. Of Babi Pangang. Afhankelijk van de omstandigheden. Maar dat heeft er niets mee te maken.

Waarom week je dan niet uit naar een andere film? Ik hoor het je graag vragen. Cars was een alternatief. Moet wel een leuke film zijn. Als ze de originele versie zouden tonen. Maar de kindjes begrijpen geen Engels! Klopt. Dat geldt echter niet voor films die ze tonen om 21u. Tot 23u. Geen enkele pagadder zit dan nog te kijken. Het is voor een reden dat Ketnet stopt met zijn uitzendingen om 20u. Ik herinner me een van mijn eerste keren lang opblijven. 7 jaar oud. Superman. Ik zat om 21u in mijn bed. Wat een film! Dat waren nog eens tijden.

Zondagmiddag. Dat ware beter geweest voor Cars. Maar dan heb ik al betere dingen te doen. Kiezen is niet altijd verliezen. Good times.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=eKl6EZShaaw]

Sugar Plum Fairy

Het is ook altijd wat. Nooit eens rustig naar tv kunnen kijken. Altijd geconfronteerd met een leven en een verleden dat je liever vergeet. En dingen die je niet begrijpt. Een avond in het leven van Dimitri.

Vijftien jaar geleden was hij nog vegetariër. Om een mogelijk vriendinnetje te imponeren. Maar hij had al snel door dat het niets voor hem was. Te weinig vlees en zo. Hij had zich laten verleiden. Door de tofuburgers, vegetarische vogelnestjes en linzenpaté. Klinkende namen. Vreemd toch, waarom die vegetariërs altijd vlees willen imiteren. Blijkbaar is het dan toch niet allemaal zo slecht. Hij keek met argusogen naar Piet, die alles mooi voor deed. ‘Niet meer voor mij’, zei hij, terwijl hij een gigantische frikadel spécial binnen lepelde.

Dimitri is niet het scherpste gereedschap in de koffer. Maar toch nog beter dan zijn tweelingbroer, Gregory. Samen opgegroeid. Altijd dezelfde kleren aan. Onafscheidelijk. Tot dan. Vijftien jaar geleden was Greg slager bij de Aldi. Leuk, een beenhouwer als broer hebben, vooral als je vegetariër bent. Jammer dat hij de job niet lang kon houden. Zijn fascinatie voor het kleingeld uit de kassa bezorgde hem een enkeltje cel.

En toch is hij altijd jaloers geweest op Gregory. Hij was de eerste op de wereld. En raakte door zijn dievenfratsen beroemd. Dimitri, als simpele schildersgast, kwam altijd op de tweede plaats. Niet berucht. Tenzij als broer van. Hij nam nog een Jupiler. En keek wat tv. House MD. Dimitri snapt er nooit veel van. Dus zal het wel goed zijn. Toch een mooie naam, Gregory. De oplettende. Beter dan Dimitri. Aardse godin. Nog een vrouwennaam ook. Het is toch altijd wat.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=nftY197p8Uw]

Choose life

Een tijdje geleden, laat ons voor de leut eens eergisteren zeggen, mocht ik een assessement afleggen. Machtig. Kijken of ik wel geestelijk gezond ben en zo. En pas voor een job. Ik vrees er voor. Toffe testjes, dat wel. Zoals het PMS, excuus, CLB in den tijd. Duid aan wat het beste bij u past. Architect of modeontwerper. Geen van deze. De Nicky Vankets en de Rem Koolhaas in mij zijn nog niet bovengeborreld. Dank u wel. Alstublieft. Alstu moet je nu zeggen om hip te zijn. Alstu dus. Jaja, ik ben een hippe kikker. Hopelijk bevestigen de testen dit.

Eén van de vele ja/nee vragen: Blijft u kankeren over pietluttigheden? Boenk. Patat. Neen, bedankt. Niet meer. Toch al een maand of vijf ondertussen. Alles goed met mij, bedankt voor het medeleven trouwens. Goedgekeurd over de hele lijn. Voor de komende 3 maanden. Ik mag volgende week zelfs weer aan het werk. Maar voor dat antwoord was geen plaats. Nee dan maar.

Lichamelijk ben ik wel ok. Psychologisch? Dat zal nog moeten blijken uit het resultaat van 6 uur psychotechnische testen. Ik hoor het wel, binnen een paar weken. Al stel ik me serieus vragen bij de serieuze vragen… En hoe ze met mijn invullingen tot een juist beeld kunnen komen. Misschien beantwoord ik wel aan het profiel van een seriemoordenaar. Of een makelaar in koffie. Zeekapitein. Ventrilokwist. Slotenmaker. Laat het alstu geen duivenmelker zijn. Daar zullen ze waarschijnlijk niet veel mee kunnen aanvangen. Toch niet bij de job waar ik voor solliciteerde.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=DbGhC47NSmY]