Peter Gombeir – Kamer 241

Happy people have no stories

Peter Gombeir – Kamer 241 - Happy people have no stories

Monthly Archives: mei 2011

Twilight zone

Het is niet altijd gemakkelijk, in de Westhoek. Kalm en rustig. Dat zeker. Vooral op een doorsnee namiddag, zonder grote evenementen, geen doortocht van een of andere koers.  Door wat verloren wegenwerken nieuwe hoekjes leren kennen, altijd fun. Elk nadeel hep z’n voordeel.

Maar ik dwaal af. Tijdens één van mijn ontdekkingstochten belandde ik op een typisch Westhoek-plein. De soldaat op de markt begroet de bezoekers in stilte vanop zijn sokkel. Het hoofd wat in de nek geduwd. Met een trenchcoat en ronde helm beschermd tegen het schuchtere lentezonnetje.  En een terras van een café, laat het ons ‘De Vrede’ noemen, zotter moet het niet worden.

Er is echter iets vreemds aan de hand. De markt is verscheurd door een breuk in de tijd. De ene kant van de kerktoren is een kwartier voor op de andere. Zo wordt het moeilijk natuurlijk. Belangrijke ontmoetingen die nooit zullen plaatsvinden. Grote misverstanden. Want een kwartier is een kwartier.

Mijn auto stond geparkeerd ergens op de snijlijn van de twee tijdszones. Daar waar volgens Einstein een zwart gat zou moeten ontstaan. Geen zwart gat, jammer, wel een blauwe zone. En de parkeerschijftijd loopt ten einde. Domdomdom. Twee keer raden wie er fluks de markt komt opgewandeld? Het hoofd wat in de nek geduwd? Met een zonnebril en pet beschermd tegen het schuchtere lentezonnetje? Fototoestel en zwart bakje in de hand? Bingo. Even fluks naar de auto stappen. Mijn tijd was om. Maar welke tijd? Op deze markt gelden wel twee tijdszones, mevrouw… En volgens één ervan heb ik nog 5 minuten te gaan… Vraag me niet hoe laat het dan precies was. In ieder geval niet tè laat. Elk nadeel hep z’n voordeel 😉

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=gFj0RfZb6iM]

Happily ever after

Enkele dagen geleden stootte ik “toevallig” op een romantische komedie. 27 Dresses.  Een vrouwenfilm. Tearjerker. Chick Flick*. Zo iets waar mannen enkel onder lichte dwang naar kijken, of als ze alleen zijn en er niets anders op tv is. Het was het laatste.

Heel klassiek opgebouwd. Meisje is verliefd op jongen. Jongen niet op het meisje. Jongen wordt verliefd op de zus van het meisje. Terwijl een andere jongen verliefd wordt op het eerste meisje. Heel ingewikkeld allemaal. En tegen dat de film gedaan is – one year later stond er plots, stille film-gewijs op een pancarte – zit je met een trouwfeest, en een nakende verloving. Als man is het moeilijk alle plotlijnen te blijven volgen. En die waren al niet echt interessant. Ik heb mijn best gedaan, maar veel onderspitten gedolven. Wat simpel vrijdagavondvertier werd zo een serieuze intellectuele kluif, just what the doctor ordered.

Anderhalf uur complete tijdsverspilling. Een samba van gemiste afspraken, foute interpretaties en onbegrepen insinuaties. Stomende scènes waarbij de stoom alles zedig afdekt.  Plots één jaar vooruitspringen in het verhaal. En wat er na de wittebroodsweken gebeurt, daar heb je het raden naar. Ruzies om de inrichting van het appartement? Het meisje raakt zwanger van haar baas? De vent eet een Spaanse komkommer en belandt in het ziekenhuis? Zij houdt van Thuis, hij van Familie? De schoonvader blijkt Ratko Mladic, en vraagt om onderdak? Niet belangrijk. Zo lang we maar de weg naar hun geluk zien. Het happily ever after moeten we er maar voor waar bijnemen.

Ik weet wel, waarom bleef je dan kijken, rufter? Het was in elk geval beter dan Dinner Date op een andere zender. Bagger van de bovenste plank, ik heb het een paar keer gezien tijdens mijn “vakantie”. Maar eigenlijk vooral omdat ik al wist hoe het ging eindigen. Er is immers maar één weg vooruit in de romantische komedie: alles komt goed. En dat heeft toch ook wel iets. Fantastisch toch.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=2TgImS2p5v8]

*(niet te verwarren met de Flik Flicks, dat zijn films over de politie. Zoals Police Academy 1 tot en met Police Academy 10)

RODRIGO Y GABRIELA (via Geert Gombeir – All about Music)

Altijd de moeite, allen daarheen!

Eindelijk! Na hun afzegging door ziekte van een paar jaar geleden heeft dit fameuze duo Dranouter festival opnieuw in hun agenda gezet. Sprankelende gitaarpartijen op de grens tussn virtuoos en pakkend. Dit gitaarduo zal de tent in vuur zetten. Dit duo is ontdekt in het voorprogramma van Damien Rice en is ondertussen uitgegroeid tot een wereldband. Soms blijf je met verstomming achter na een co … Read More

via Geert Gombeir – All about Music

Ontwerp je bieretiket

Men is maar zoveel keren man als men talen spreken kan. Zo hing het aan de muur in het lokaal Duits van het college. Lokaal 28 dacht ik. Maar het kan ook 19 geweest zijn. Kapoenen die we waren, maakten we er Men is maar zoveel keren man als men pinten drinken kan van. Goed gevonden, al zeg ik het zelf.

Toerisme Westhoek heeft een wedstrijd. Ontwerp je bieretiket. Als zelfverklaarde ervaringsdeskundige kan ik deze kans niet aan mij voorbij laten gaan… toch maar een poging wagen.

Noblesse oblige. De Kemmelberg moet op de achtergrond.  Drie bieren: blond, bruin en amber. De K3 van de Westhoek. Geen gekunstelde naam. Westhoek klinkt als een klok. Een nieuw biermerk is geboren.

Een subtitel. Baseline noemen de marketingboys dat blijkbaar. Ik noem het een subtitel.
Wat denken jullie van “Leven in de brouwerij”. Mooi, niet? En je kan er alle kanten mee op.

  • Eentje te veel gedronken? “Zweven in de brouwerij”.
  • Het feestje loopt uit de hand? “Leven in de zwijnerij”.
  • Blijven plakken? “Kleven in de brouwerij”.
  • Miserie op het werk? “Leven met de kloterij”.
  • Voor een congres van de cd&v? “Tsjeven in de brouwerij”.
  • Een trouwfeest? “Leven in de trouwerij”.

Je kan het zo gek niet bedenken. Maar het kan. Machtige wedstrijd, super gevonden! Goed bezig, die mannen en vrouwen van toerisme Westhoek.

Mijn etiket, voor de gelegenheid enkel de blonde versie, staat al op de website. Stem voor mijn ontwerp! Of nog beter, maak zelf iets. Men is immers maar zoveel keren man, als men etiketten ontwerpen kan…

Zelf meedoen? Ga vlug naar www.ontwerpjebieretiket.be! Succes!

Het resultaat van dit gestuntel:

In My Life

Een paar dagen geleden was ik in Ieper. Op een terras. Mooi weer en zo. Zoals zo vaak bevolkte een Engelsman een ander tafeltje. Ik had al gezien dat hij enkele foto’s mee had. Oude foto’s. Ongetwijfeld weer enkele souvenirs van den Grooten Oorlog. Op zoek naar de plek waar één van zijn voorvaderen (bijna) het leven liet. Schijn bedroog.

Een flurk die zich interessant wou maken, stapte op hem af. Aangetrokken door de foto’s. Misschien een nog niet-ontdekte erfgoedschat. De Ebay dollars stonden al in zijn ogen. Of hij ze eens mocht bekijken. Ik keek en luisterde mee.
‘Mijn vader is hier in 1933 geweest. Hij had gehoord van de oorlog in Ieper, en wou het allemaal wel eens met zijn eigen ogen zien. Deze foto’s nam hij van de heropgebouwde Lakenhalle. En nu ben ik hier, om eens te bekijken hoe het er nu uit ziet.’

Zijn naam was Alex. 68 jaar. En hij zat niet verveeld met het lege rolletje. Of wat ermee te doen. Een kerel die gewoon de reis van zijn vader opnieuw maakt. De oorlog interesseerde hem totaal niet. Wel wat zijn vader ooit zag. Hij was gefascineerd door de oude foto’s. En wilde er nieuwe. Als hommage aan zijn pa, een echte globetrotter. Een Engelsman die gewoon naar Ieper kwam voor de streek. Een verademing, in al het oorlogsgeweld.

There are places I remember
All my life though some have changed
Some forever not for better
Some have gone and some remain
All these places have their moments
With lovers and friends I still can recall
Some are dead and some are living
In my life I’ve loved them all
LENNON, JOHN WINSTON / MCCARTNEY, PAUL JAMES

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Ka2h0BMdUgU]