“Ik moet nu weg. Al veel te lang blijven hangen. Nog 1 foto. Maar dan moet ik echt weg. Wat een zottekot.”

Zo sprak Laurens Nuyens vorige week in de wandelgangen van de Boekenbeurs. De Lau. Dat doet al meer belletjes rinkelen ongetwijfeld. Een kleine man eigenlijk. Maar wel razend populair. Blijkbaar. Ik nam een foto, en stapte verder. Daar, Kim Clijsters. Goedele Liekens. Gert Verhulst. Het schaamhaar- en borstenboekenmeisje. Jeroen Meus. Sergio Herman. Een graphic novel auteur. En nog veel meer ander volk dat ik niet ken.

Een circus. Place m’as-tu vu lag 10 dagen lang in Antwerpen. Een keer per jaar mogen auteurs hun schrijvershol verlaten. Een keer per jaar staan zij centraal. Worden ze aanbeden door hun publiek. Handjes schudden met concullega’s. Want het is een hard wereldje. Staan ze met soms ongepaste arrogantie te blinken achter een tafeltje. Wachten op een fan om een handtekening te zetten.  Socializen. Omdat het zo hoort.

Ook ik. Niet dat ik me schrijver noem. Maar nu er een boek is, wilde ik het niet missen. Het was een keer iets anders. Terwijl iedereen stond te dringen bij Astrid Bryan, zus van, kon niemand nog bij mij raken. En zo kan je altijd een uitleg verzinnen. Ik was niet de enige. Gelukkig. Meer dan 1000 auteurs. Een beetje zoals soldaten die wachten op het sein om over the top te gaan. Zonder de melancholie van toen. Neen. Dit was leutig. Amusement. Een avontuur. En meer zou eigenlijk niet moeten. Waarschijnlijk ben ik daar iets te Westhoeks in. Gelukkig.

En nu is het gedaan. Kruipen de auteurs weer in hun schrijvershol. En werken ze verder aan hun nieuwe meesterwerk. Want volgend jaar moeten ze er weer staan. Een beetje cynisch dat het net op 11 november afgelopen is. Op de dag dat we 35 miljoen slachtoffers van WO1 herdenken. 20 keer meer dan het totaal aantal bezoekers van deze boekenbeurs. Het plaatst alle succes enigszins in perspectief…