Peter Gombeir – Kamer 241

Happy people have no stories

Peter Gombeir – Kamer 241 - Happy people have no stories

Category Archives: -:Tripz:-

Where the streets have no name

Help! Ik woon in een nieuwe straat! Van kamer veranderd? Moeten we ons adresboek en masse aanpassen? Opgezogen door een parallel universum? Neen! Niets van dat! Alles nieuw in Poperinge. Nieuw logo, maar dat is eigenlijk oud nieuws. Nieuwe markt. Nieuw asfalt op zowat elke hoofdas. Zelfs de Poperingse straten krijgen nu al een subtitel. Baseline noemen de marketingboys dat blijkbaar. Ik noem het een subtitel. Of had ik dat al gezegd…

Banners in elke straat. Strategisch om die op vrijdagmiddag net na schooltijd op te hangen. Het kalmste moment van de week, dachten ze… Hart voor de klant. Dat hebben ze voor mijn straat uitgevonden. De paar winkels zullen er ongetwijfeld content mee zijn. Jammer van mijn gebrek aan empathie. Of mijn gebrek aan klanten. Op mijn lijf geschreven dus. Hard voor de zelfstandigen, de laatste paar maand toch. Dat ware beter geweest. Alle respect.

Een gigantisch feest zondag. Gratis cd. Gratis receptie. Gratis optredens. Gratis vuurwerk. En alles is vergeten en vergeven… Zou het kunnen dat de verkiezingen eraan komen? Oktober volgend jaar pas. Maar toch. De geweren zijn al in stelling gebracht.

Eerst even zoeken naar de Wie zal dit betalen straat… Onvindbaar… Misschien hangen ze in extremis toch nog een extra vlag op aan elke gevel… Of een affiche in de brievenbus maandagvoormiddag. Alhoewel, liever niet. De kost van die vlaggen of de kopies moet ook nog doorgerekend worden.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=GzZWSrr5wFI&ob=av3e]

Wonderwall

Gohgoh, het was me het weekendje wel. Wisselvallig weer had de man met de ex-snor voorspeld. Jammer genoeg sloeg hij voor een keer nagels met koppen. Festival Dranouter was machtig. Modderig. Maar machtig. Veel bekend volk tegengekomen. Nog meer onbekend volk eigenlijk. Goede muziek. Toffe sfeer. Zoals het hoort. Een minpunt? Geen pickles meer bij de frietjes. Ik lust echter geen pickles. Geen minpunt dus.

Vandaag wat afkicken. Boodschappen doen. Mijn voorganger aan de kassa was een bekende onbekende. Hij leek een beetje op Kurtje. Een dikkerdje waar ik mee in de eerste kleuterklas zat. En die me, na een ruzie over een emmertje, in de zandbak een oplawaai verkocht. Wenend naar de juffrouw. Kurtje mocht in de hoek staan. En ik kreeg het emmertje. Zijn verdiende loon.

Hij keek me aan alsof hij me elk moment een oplawaai wou verkopen. Ter plekke. Hij zou zomaar Bert kunnen heten. Of Jacky. Daar stond ik dan, karretje in de hand. Hem zou ik liever niet tegenkomen ’s nachts. Gelukkig niet gezien op het festivalterrein. Een bonk van een kerel. De fitnesszaal kent voor hem geen geheimen meer. Een vage blijk van herkenning. Ik stond even aan de grond genageld.

Het was de zoon van Danny. Danny? Danny. Medekandidaat 4 in mijn avontuur van ondertussen enkele maanden geleden. Een man die wat te veel aan het babbelwater zat. Zoals Jacky Lafon in Familie? Zoiets, ja. Prostaat en zo. Een verplicht nummer, volgens de dokters. De appel kan niet verder van de boom vallen. Een vluchtige knik. Zo is hij wel. Bert. Of Jacky. Niet veel woorden aan vuil maken. ‘Oewist?’ ‘Goed.’ Einde conversatie. Mooi zo.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=l0_3_NgB_DU&feature=related]

Where is my mind…

Ik moet je waarschuwen. Dit wordt een beetje een smakeloze post. Zoals een te mager varkentje aan het spit? Zoiets ja.

rouenAl enkele dagen terug van een uitstapje. Naar Rouen. Niet zo super veel te zien. Kerken, dat wel. En Jeanne d’Arc is er op de brandstapel beland.  Enkele enthousiaste Roueneese stadsarbeiders moesten in de jaren 1800 een nieuw marktplein fabriceren. En vonden er iets dat leek op verbrande grond, geblakerde kolen incluis, onder het oude plaveisel. Daar zou het gebeurd zijn. Kan niet anders. Ofwel waren ze even vergeten dat de lokale toneelvereniging “Rouen en Avant” er enkele jaren eerder een varkentje aan het spit organiseerde. Kan gebeuren. Op de Vieux Marché staat er zelfs een bordje. Koddig. En handig. Zo konden ze een kwart van het plein onaangeroerd laten liggen. De sloebers.

Nu zou je denken, zo een historische gebeurtenis, dat zal alginder wel ferm uitgemolken worden. Niets van. Twee musea. Het eerste met wassen poppen. Op zijn Frans. Gefronste wenkbrauwen. Jawel, het was even leuk als het klinkt. Ooit moet het wel populair zijn geweest. Toen Mireille Mathieu nog succesvol was, en de varkentjes nog konden spreken. Voor ze aan het spit belandden natuurlijk. Je had het over twee? Er was nog een toren. Van een kasteel dat jammer genoeg verdwenen is. De maquette zag er indrukwekkend uit. Daarin zou ze ooit gevangen gezeten hebben. Enkele paneeltjes aan de muur. Oude stenen. Alweer € 1,50 lichter.

Het is toch niet zo smakeloos geworden als ik vooraf dacht. Gelukkig sprak ik niet over het Heineken-monopolie dat Rouen onveilig maakt. Al dat gebazel over varkentjes aan het spit. Je zou er honger van krijgen. Vlaamse zenders. Die kunnen nog smakeloos uit de hoek komen. Dit weekend grote tv-première. A Perfect Getaway. Over een moordenaar op een eiland. Die alles aan gort schiet wat hij tegen komt. Amper één week na de gebeurtenis van het jaar. Smakeloos? Smakeloos!

Kevin idoolt

Zondag rustdag. Niet hier. Het was al vroeg dag, bedankt voor de stilte, lieve rommelmarkters. Veel rommel. Eigenlijk alleen maar rommel. De markt had zijn naam niet gestolen. En dit was nog maar de voorbode van een hele dag braderij. Gegijzeld in mijn eigen huis. Leutig.

Ze hadden er wel over nagedacht. Iets met circus als centraal thema. We vragen enkele straatacts. En een olifant. Zoiets als in Antwerpen een paar jaar geleden.  Alle winkelstraten heb ik bezocht. Op zoek naar Kevin. Want zo heten olifanten nu eenmaal. Idolen ook trouwens. Ik kan er niets aan doen. Hij was blijkbaar al een paar dagen op tocht. Vernieling alom in de binnenstad. Na de brievenbus van onze buurman vorige week, moest vrijdag ook de belettering aan de muur van het cultureel centrum eraan geloven. Al is het goed mogelijk dat enkele vandaaltjes dit op hun geweten hebben.

Het heeft een tijd geduurd voor ik hem vond. Ik dacht terug aan de imposante constructie die Antwerpen onveilig maakte. Mooi gedaan. Maar Poperinge is Antwerpen niet. Een echte olifant. Een klein exemplaar. Met enkele vandaaltjes op zijn rug. 50 cent voor een ritje. Zo kunnen ze de schade vergoeden. Onze Kevin. Gegijzeld in een kooi van nadars. Leutig.

Choose life

Een tijdje geleden, laat ons voor de leut eens eergisteren zeggen, mocht ik een assessement afleggen. Machtig. Kijken of ik wel geestelijk gezond ben en zo. En pas voor een job. Ik vrees er voor. Toffe testjes, dat wel. Zoals het PMS, excuus, CLB in den tijd. Duid aan wat het beste bij u past. Architect of modeontwerper. Geen van deze. De Nicky Vankets en de Rem Koolhaas in mij zijn nog niet bovengeborreld. Dank u wel. Alstublieft. Alstu moet je nu zeggen om hip te zijn. Alstu dus. Jaja, ik ben een hippe kikker. Hopelijk bevestigen de testen dit.

Eén van de vele ja/nee vragen: Blijft u kankeren over pietluttigheden? Boenk. Patat. Neen, bedankt. Niet meer. Toch al een maand of vijf ondertussen. Alles goed met mij, bedankt voor het medeleven trouwens. Goedgekeurd over de hele lijn. Voor de komende 3 maanden. Ik mag volgende week zelfs weer aan het werk. Maar voor dat antwoord was geen plaats. Nee dan maar.

Lichamelijk ben ik wel ok. Psychologisch? Dat zal nog moeten blijken uit het resultaat van 6 uur psychotechnische testen. Ik hoor het wel, binnen een paar weken. Al stel ik me serieus vragen bij de serieuze vragen… En hoe ze met mijn invullingen tot een juist beeld kunnen komen. Misschien beantwoord ik wel aan het profiel van een seriemoordenaar. Of een makelaar in koffie. Zeekapitein. Ventrilokwist. Slotenmaker. Laat het alstu geen duivenmelker zijn. Daar zullen ze waarschijnlijk niet veel mee kunnen aanvangen. Toch niet bij de job waar ik voor solliciteerde.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=DbGhC47NSmY]